Estevana.

- A więc hrabia Lieven ma więcej racji, niż sądziłem! Owszem, musimy jej zapewnić
jesteś pewna, że twoja posiadłość nie jest majoratem?
- Owszem. Niektórzy bardziej niż inni.
- Obiecuję, że na nie odpowiem, przedtem jednak chciałbym, żebyś mnie wysłuchał.
- Becky? - powtórzyła jak echo Eva. - Myślałam, że ona ma na imię Abby?
księcia.
ani trochę lepiej. Melancholia powędruje w ślad za nim.
Nieludow, skromnie odziany, nierzucający się w oczy mężczyzna koło czterdziestki, z
masywnej, ciemnej sylwetki stojącej w mroku pod drzewami.
Zmobilizowała się i spojrzała mu w oczy. Mówił poważnie! W oczach miał najprawdziwsze pożądanie. A oprócz tego dobroć i szczerość, przez które o mało co się nie rozkleiła. Mogła zachwycać się tym, że chciał jej ofiarować coś prawdziwego, że potrafił dojrzeć w niej piękno, ale nie mogła tego przyjąć.
opadającym na podłogę czarnym włosom.
Ogarnęła go złość, więc zmrużył oczy i zacisnął pięści. Kiedy się jednak odezwał, głos miał spokojny.
sięgający sufitu, również cały pokryty herbami. W przestronnym westybulu bez trudu
wracałem z przyjęcia sam jeden. Na trzeźwo pewnie bym sobie z nimi poradził, ale - prawdę